آدمها خیلی بچه تر از این حرفا هستند.
می دونید وقتی با دقت به دور و برم نگاه می کنم. آدمهای این شکلی زیاد هستند، در درونشون، خیلی غمگین هستند، چون کلی نیازهای مختلف دارند و البته وقتی مقابلت قرار می گیرند و نگاهت می کنند و حرف می زنند با شخصیت به نظر می رسند. ولی در جستجو هستند که آیا تو آدمی هستی که بتوانی بهشان چیزی بدهی؟ و ممکن است حتی آزمایشی از تو خوششان بیاد یا برنامه ای بریزند و اصرار داشته باشند که تو شاملش باشی، حتی مثلا برای خودت! یا مثلا به تو یه سری محبت می کنند و بعد چند برابر انتظار دارند و یا منت می گذارند. بعضی ها آنقدر سیاست دارند که غیر مستقیم منت می گذارند و کنترل می کنند.
این آدمهای نیازمند، در عین حال تظاهر می کنند که حالشان خوب هست و چه رویاها رو آرزوها و برنامه هایی برای آینده شان دارند و زندگیشان چه خوب پیش می رود حتی! ولی در نهایت می فهمی که همه ی خوبی هایشان، در جهت رفع همان نیازهایی بود که از همون اولش در وجودشون بود. نه به خاطر اینکه آدم خوبی هستند و نه برای اینکه دوستت دارند.
خیلی چیزها الکی و بی خود هست. الکی تر از همشون اعتماد به قدرتی است که وجود نداره.
