خودم، پرهایم را چیدم!

چند سالی می شد که تمرین می کردم، قانع و راضی زندگی کنم.

و درواقع تلاش می کردم طمع رو از بین ببرم، می دونستم که دلیل بزرگی برای کارهایی که انجام می دهم و تمام انرژی که دارم، طمعه... . و می دونستم با طمع، زندگی کردن، کار سالمی نیست و همین شد که برم سراغ ترکش!!!

اما حالا می بینم یه جای کار می لنگید... فکر می کنم، بلندپروازی رو هم همراه با طمع خشکونده باشم... و خب شاید هنوزم نمی تونم تفاوت بین این دو تا چیز رو درک کنم...

برای من اینجوریه که تنها موقعی وقت هدر نمی دم که بدونم هدف بزرگ و وقت کمه و شدیدا مشتاق باشم به چیزی که می خوام برسم.

و طمع انگار کمک می کرد این وسط...شاید طمع در یه حدی خوب باشه حتی!!!

شاید هم نه... شاید هم نمی دونم چی می گم...

Dead in the Water-Divergent