چند روز پیش یه ویدئو از یه سری خانم های مسن دیدم که ازشون پرسیده بودن: آیا دوست داشتین در زمان حاضر یه خانم جوون می بودید؟ و اگه جوون بودید الان چه کار می کردید؟
یکی از خانم ها گفت: "من لیستی از کارهایی که نباید انجام بدم رو تهیه می کردم..." این حرفش منو کلی تو فکر برد، همه ی ما کم و بیش یه تصوری یا حداقل توهمی از یه ورژن ایده آل خودمون داریم، نه؟
سن جدا یه عدده!
هیچ ربطی به بزرگ و کوچیک بودن آدمها نداره! گاهی وقتها آدمهایی رو می بینم که عدد سنشون از من کوچیکتره، اما خیلی قوی تر و بزرگتر از من هستن. این آدمها، کلی منو خوشحال می کنن، چون می فهمم، من هم می تونم قویتر و جدی تر بشم و خودم رو راضی نگه دارم که بیشتر زحمت بکشم و کمتر غر بزنم!!!
+ منظورم از بزرگ شدن، خوندن یا حفظ کردن چند تا کتاب و نمره ی بیست گرفتن یا شغل خوب و درآمد زیاد نیست... نمی گم اینها بدند و نباید هدف باشند، اما منظورم یه چیز دیگس که در کنار اینها وجود داره.
+فکر می کنم اینکه بعضی آدمها رو بزرگتر ببینیم به ارزشهامون مربوطه و خیلی سلیقه ایه و برای هر کسی متفاوته...
گاهی هم باید خریت کنیم،
و یک راه خریت را، که در رویاهایمان نتیجه گرفتیم ما را به هدف می رساند، در پیش می گیریم، می ریم جلو، انگار که این وسط اصلا هیچ چیزی وجود ندارد، در واقع، نسبت به همه چیز کوریم، به جز اون هدف و راه خریتی که در نظر گرفتیم... .
معلومه، احتمال اینکه از راه خریت، به هدف برسیم، خیلی کمه!!!
اما چون در حال خریت هستیم، نمی فهمیم و می ریم جلو و جلوتر و بعد با مخ، زمین می خوریم!!! می بینیم، نه تنها به چیزی که می خواستیم، نرسیدیم، آبرو و غرورمون هم شکسته...
+ من هر وقت خواستم خریت کنم، معمولا به کسی چیزی نمی گفتم... که آبروم نره! اما تازگیها فهمیدم به کسی بگی یا نگی، فرقی نمی کنه، آبرو و غروری که هر آدمی جلوی خودش داره، خیلی مهمتر از آبرو و غروریه که جلوی دیگران داره و اون،می شکنه در هر صورت!!!
آدمها هر چه قدر مهارت کمتری داشته باشند، نسبت به پیروزیهای موقتی حریص تر می شن، جوری که حاضرن دست به هر کاری بزنن، تا ظاهرا برنده نمایش داده بشن... چون در درون خودشون می دونن که چقدر بدند و از اینکه شکست، کمبود مهارتشون رو نشون بده می ترسند... .
بیاید وسعت دیدمونو زیاد و زیادتر کنیم اونوقته که از چیزها و رفتارهای کوچیک و کم ارزش ناراحت نمی شیم و می تونیم باهوشتر زندگی کنیم.
همون جوری که فراموش کردن چیزهایی که یاد گرفتیم، خیلی سریع رخ میده که یهو نمی فهمی چی شد که هیچی بلد نیستی انگار!!!
یادآوری چیزهایی که یاد گرفتیم هم سریع اتفاق می افته... حداقل واسه ی من اینجوری بود این دو ماهی که کتابهایی رو بعد مدتها مرور می کردم تا برای کنکور ارشد آماده شم و با اینکه سخت بود و ناراحت کننده اما در نهایت، از قدرت خارق العادم!! برای یادآوری راضی بودم، که البته به سادگی فعال نشد این قدرته!!!
حتی تونستم نسبت به بعضی مسائل، دید جدید و عمیق تری هم پیدا کنم که مطمئنم در آینده می تونم ازش استفاده کنم...
و به این نتیجه رسیدم که فراموشی با نابودی، فرق عمیقی داره! :)
امروز کلی به این قضیه فکر کردم که آدما با هدفهاشون به خوبی تعریف می شن... می شه گفت، اهداف آدمها رو می سازند.
تو سریال Game of Thrones وقتی Daenerys به سران Dothrakhi می گه: شما آدم های کوچیکی هستین چون اهداف کوچیکی دارین و لیاقت اینو ندارید که فرمانروایی کنید... اما من دارم! (البته دقیقا اینو نگفت! مضمون حرفش این بوده، حالا...)
نکته ی جالبی داشت، که راستش، خیلی وقت بود نسبت بهش بی تفاوت بودم... البته قبلا به این نتیجه رسیده بودم که باید از اهداف مراقبت کرد و با تخیل درست و تنظیم شده محکم ترشون کرد!
اما اینکه این اهداف چی باشن! خیلی مهمه!
در واقع اهداف خیلی سخت و بزرگ ( اهدافی که برای رسیدن بهش به زحمت و صبر زیادی نیاز باشه) آدمهای بزرگتری می سازند، یعنی آدمهایی که مهارتهای خیلی خوبی در یه سری زمینه هایی دارن... مهارتهایی که هر کسی نداره و همین اونا رو ممتاز و جالب می کنه...
+ شاید بدست آوردن این مهارتها، هدف اصلی شخص نبوده حتی...
می ترسم از روزی که بگن، بیا! جهنمت همینیه که تو ذهنت ساختی و همون بدیهایی که تو دنیا دیدی و برای خودت بزرگش کردی، هیچ چیزی از این جهنم جدا از تفکر تو نبود و نخواهد بود...
و اون روز چقدر افسوس می خورم، از اینکه چرا زیباتر نگاه نکردم به دنیا...
If you had fallen down…
Regardless of where you’ve fallen from, what you’ve fallen into…
"look around yourself, you are not the only one!"
Modern Talking (with some changes)
بعضی وقتها، تو شرایط سخت زندگی، خیلی سخت زحمت می کشیم (یا نمی کشیم!) و زمین می خوریم...
آره، درسته! شکست خوردیم، آسیب دیدیم، تحقیر شدیم، انگار انرژی نداریم برای بلند شدن... اما اینکه توجه کنیم که تنها کسی نیستیم که افتاده، خیلی مهمه!
کافیه وسعت دیدمون رو زیاد کنیم و از بالا به دنیا نگاه کنیم...
+ اگه وسعت دید رو زیاد کنیم، می بینیم که همه بلند نمی شن!
+اصولا این بلند شدنس که آدم رو متفاوت می کنه.
+ همینه که به من امید می ده واسه ادامه دادن...
امروز یه آدمی رو دیدم که امید واهی داشت، یعنی به یه چیزی که از لحاظ بیولوژیکی قابل تحقق نیست، امیدوار بود و چون قبلا اینو از متخصص هم شنیده بودم و مطمئن بودم که امیدش واهیه و بعد... مثلِ خر حقیقتو بهش گفتم!
نمی دونم چرا این کار و کردم.... این منطقی حرف زدن هم احمقانس خیلی وقتا! خدا کنه فکر کرده باشه من چرت گفتم و امیدوار باشه هنوز...
هرگز هیچ امیدی رو از کسی نگیرید مگه اینکه امید جدیدی بهش بدید...
