اتک بک خودخواهانه

من نمی تونم، برات زنده باشم. منو ببخش. ولی یه چیزهایی برای اینکه درستش کنیم جلومون قرار نگرفتن. افسوس خوردن برای گذشته هم، فقط وقت تلف کردنه. الان فقط می دونم که من نمی تونم تو این برزخ بمونم. و خودم هم باید بکشم بیرون. نمی شه منتظر وایساد تا تموم شه.

حداقل از وقتی که چشمهام رو باز کردم دیدم تمام این قضیه، تقصیر من نیست. فهمیدم که باید بی خیال بشم. فهمیدم بیشتر وقت ها شرایطِ زندگی توی این دنیا، کثیف تر از اونیه که بشه با محبت کوچولو تو دلمون و اراده های نصفه نیمه ای که اکثرا خرج می کنیم. تمیزش کنیم. و همزمان که ما به فکرِ آرمان هامون هستیم. دنیا خیلی خشن، همه چیز رو می گیره و با ارزشترین چیزی هم که داریم زمان هست. 

آخه ما همیشه به نتیجه فکر میکنیم و اگه بدون نتیجه ی دلخوامون شرایطی رو ول کنیم انگار شکست خورده ایم. ولی الان فکر می کنم این برداشت اشتباهه! خب من سعی خودم رو کردم و شرایط بهتر که نشد. بدتر هم شد! دیگه هیچ راهی به ذهنم نمی رسه و البته که باید خیلی خودخواهانه ول کنم! اصلا شاید، ول کردن، بزرگترین اتک بک* (Attack back) برای این دنیای وحشیه! وقتی فقط به خودمون فکر می کنیم و می ریم و فراموش میکنیم و زندگی تازه ای می سازیم. با آدمهای جدید و شادی های جدید! اونوقت دنیا و حتی بعضی آدمها می فهمند که با دگرگونی ها و گرفتن ها نمی تونن اونقدرا، بهمون آسیب بزنن! من هم می خوام از همین متد معمولی و پرطرفدارِ ول کردن، استفاده کنم!

      

+*تو بازی dota، اتک بک یا blade mail وقتی فعال می شه، ضرباتی که می خوری رو به حریف برمی گردونه.