به امید تموم شدنِ این ترم سیریش!

و... به حول و قوه ی الهی و کمک های دوستان و همکلاسی ها، تمرین های تیک هوم یکی دیگه از درسا تموم شد و همین یک ساعت پیش، ایمیل زدم به استاد. ولی نه! هنوز کاملا تموم نشده! یه مقاله ی پنج صفحه ای باید با لتک بنویسم که ددلاینش دو ساعتِ پیش بود! ولی فعلا دو صفحه اش تموم شده. و خب دوباره یک شب دیگه تا صبح نوشتن و نوشتن و... البته به زور یادگرفتن! ولی این دیگه آخرشه! امیدوارم تا قبل طلوع آفتاب، تموم شه و فردا ترم دوم ارشدم تموم شده باشه دیگه. هورررررراااا!!

  

+ایشالا که فردا مستاجر خونه ای که اجاره کردیم وسایلش رو جمع کرده باشه دیگه!! و ما بتونیم بریم اونجا! اگه هم خالی نشد احتمالا وسایلمون رو بگذاریم تو پارکینگ و خودمون شب تو خیابون باشیم! چون مستجرهای جدیدِ اینجا، 5 6 روزی هست که وسایلشون رو آوردن پیش ما گذاشتن و فردا دیگه خودشون هم تشریف می آرن اینجا! به هر حال، حداقل خوبیش اینه که مقاله رو امشب می نویسم و اگه فردا شب جایی برا موندن نداشته باشم، لازم نیست درس بخونم. :))

++امیدوارم شمام درساتون تموم شده باشه. وسطِ تابستون شد دیگه! :/

راهی که من و تو و خیلی ها می خواستیم طی کنیم...

داشتیم با هم حرف می زدیم و گفتیم که برای اینکه به چیزهای بزرگ که توی ذهنت هست، برسی، چیزهای بزرگتری رو باید قربانی کنی. ن. برگشت سمتِ من و بهم نگاه کرد و با حالت جدی ای آمیخته با تفکر گفت: من که نتونستم، تو هم نمی تونی! راستش دلم خواست که یک روزی بهش، یا حداقل به خودم ثابت کنم که توانسته ام. ولی فکر کردم، شاید هم ن. راست می گوید. بابا! این آدمی که الان هستم، دویست سال هم عمر کند، نمی تواند! نه به خاطر اینکه تواناییش رو نداره؛ برای اینکه این آدم، خیلی وقتها حس و فکر الکی و بی استفاده رو بزرگ می کند.

حالت تهوع

غذایی که ناهار خوردم هنوز تو معده ام داره می چرخه و حالم رو بد کرده و دلم می خواد هر چی خوردم، بالا بیارم! ولی از اونجایی که مامانم نشسته اینجا و همه ی حرکاتم رو زیر نظر داره. اگه الان بالا بیارم، سریع می فهمه و نتیجه می گیره که من حالم بده. مامان گل من هم مثل خیلی از مامانها! از اون مدلهایی هست که جو گیر می شه و حال بدِ آدم رو می گیره و ده برابر بدتر برمی گردونه. در نتیجه دارم به زور این حس تهوع رو تحمل می کنم. وایسم مامان بره بیرون؟! یا اینکه من برم دستشویی عمومی پیدا کنم؟! :/

+اصلا هم دخترِ با ملاحظه ای نیستم ها! فقط می خوام از اتفاقاتِ بدتر جلوگیری کنم!! :|

امشب فقط کمی، با من حرف بزن!

امشب تو با من حرف بزن.

دیگه نمی رم تو رویایی از آینده های عجیب و غریب، یا خاطرات شیرینی از گذشته. و یا توهمی از یک تصور ناممکن.

حتی نمی رم اون کتاب جدید رو باز کنم و با علاقه، قلم و کاغذ رو بردارم و به دنبالِ خوندن و درک چیزهای جدید باشم و برای یک لحظه فقط یک لحظه! فکر کنم که... کاش! کسی بود که فقط برای یک بار، با هم کتاب بخوانیم و هیجان درک چیزهای جدید رو، باهاش شیر کنم.

شاید مشکل اینجاست.

شاید مشکل این نیست که زندگی خیلی از ما ها، سخته. مشکل اینجاست که ما فکر می کنیم زندگی باید آسون باشه یا به زودی آسون بشه. 

مشکل اینه که ما مثل مامان و بابای دلسوز با خودمون رفتار می کنیم! و هر وقت کمی دردمان می آید. به خودمون می گیم کمی استراحت کن که حالت بهتر شه و برای اینکه شاد شویم، به خودمان باج می دهیم. بدون اینکه توجه کنیم هر ثانیه فعالیت یا استراحتِ اضافی و الکی، یا هر لحظه ای که جوری می گذرونیش که راضی نیستی، نه تنها یک ثانیه به مرگ نزدیک تر شدی! و حتی اعتماد به نفس و اراده ات را برای ادامه ی مسیر زندگی شکوندی. ولی.. اشکال نداره. آخه همه همینجوری هستیم. :))

المپیاد (زندگی نامه 1)

حدودا ده سال پیش. ماه رمضون بود و من داشتم برای المپیاد می خوندم... همه چیز یهویی شد، من داشتم برای کنکور می خوندم... تا اینکه رشت یه آزمونِ المپیاد فیزیک استانی برگزار کرد و من توش قبول شدم، رفتیم رشت، کلاس المپیاد! مدرسه ای که کلاس ها توش برگزار شد. میرزاکوچک خان، تیزهوشان پسرونه ی رشت بود. و یادمه چقدر برام مدرسشون بزرگ و مثل یک رویا به نظر می رسید. و اونجا برای اولین بار یک تیزهوشانی دیدم که حتی المپیادی هم بود!!! نمی دونید اون لحظه یکی از بهترین لحظه های زندگیم بود!! سوال هایی که می داد رو خیلی ها بهتر از من حل می کردند. راستش من هیچ وقت یادگیری سریعی نداشتم. اینو توی مدرسه عادیمون می دیدم که تعدادی از بچه های دیگه، خیلی زودتر از من درس ها رو می فهمند... . ولی همیشه آرزوم این بود که یک تیزهوشانی باشم، اما در امتحان ورودی تیزهوشان قبول نشدم... 

مانک هیر استایل!

از حموم اومدم. دارم موهام رو آروم آروم و با نوازش خشک می کنم که بیشتر نریزه! چون که کوتاه کردنش تاثیری روی ریزش نداشته. و جلوی آینه هستم که داداشم می آد. می گه: وااای سیف! دقیقا شبیه این monk ها شدی! فقط اگه موهای وسط سرت کمتر از این بود...

+ امروز روز خوبی بود. به چند تا چیز خندیدم. یکیش همین مانک بود. :))))

رفیقِ من :)

فقط سعی کردم واقعیتی که می دونم رو بگم. می دونید بهترین صفتی که برای یه آدم دوست دارم و می خواستم خودم هم داشته باشم، مقاوم بودنه و فیلوسوفیا تو مقاوم و محکم بودنش، خیلی شجاع و با جسارت رفتار می کنه. از اون آدمهاس که فقط با چند لحظه کنارِ آدم بودن، تا مدت زمان زیادی اثرش روی آدم می مونه. در واقع، داشتنِ دوست خوب و عاقل، مهربون، با درک و ... مثل فیلوسوفیا بهترین اتفاقِ سال 95 برای من بود. اصلا هم اغراق نمی کنم!

اگه خودم رو نکشم؟! اگه نگم ایشالا!

می رم جلو آینه می ایستم. دنبالِ خلا می گردم، ولی هنوز نمی فهمم. چه اشکالی هست تو این زندگی؟ چرا نمی فهمم؟ دستم رو می گذارم روی آینه و به سیف می گم. هی! اشکال نداره اگه این مسیر، غلطه یا درست. اشکال نداره که  جسمی و روحی تموم شدی. فقط... فقط... امیدوار باش که یک مسیر برای تو وجود داره و اگه خودت رو نکشی، می تونی اون مسیر رو پیدا کنی.